Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΥ

   Η τηλεόραση. Γιατί βλέπω τηλεόραση; Η παρέλαση των πολιτικών κάθε απόγευμα-αρκεί να δω τα χοντρά, ανέκφραστα μούτρα τους, τα τόσο γνώριμα από τα παιδικά μου χρόνια, για να νιώσω μελαγχολία και ναυτία. Οι νταήδες στην τελευταία σειρά θρανίων, τα κοκκαλιάρικα και αργόστροφα αγόρια που ανατράφηκαν και προωθήθηκαν για να κυβερνήσουν τη χώρα. Μαζί με τους πατεράδες, τις μανάδες, τους θείους και τις θείες τους, τους αδελφούς και τις αδελφές τους- ένα σμήνος ακρίδων που λυμαίνονται τη χώρα, μασουλάνε αδιάκοπα, καταβροχθίζουν ζωές. Γιατί τους κοιτάζω παραδομένη στη φρίκη και στη σιχαμάρα; Γιατί τους επιτρέπω να μπαίνουν στο σπίτι μου; Επειδή η βασιλεία της οικογένειας των ακρίδων είναι η αλήθεια της Νότιας Αφρικής, και η αλήθεια είναι αυτό που μ' αηδιάζει; Δεν σκοτίζονται πια να διεκδικήσουν τη νομιμότητα. Τη λογική την έκαναν πέρα. Αυτό που τους απορροφά είναι η εξουσία και η αποχαύνωση που φέρνει η εξουσία.Τρώγοντας και συζητώντας, ροκανίζουν ζωές, ρεύονται. Μιλάνε αργά, και ο ήχος βγαίνει βαρύς, θαρρείς μέσα από τις κοιλιές τους.Κάθονται σε κύκλο, λογομαχούν με στόμφο, εκδίδουν διατάγματα που μοιάζουν με σφυροκοπήματα: θάνατος, θάνατος, θάνατος. Η δυσωδία δεν τους ενοχλεί. Βαριά βλέφαρα, γουρουνίσια μάτια, τύποι καπάτσοι με την καπατσοσύνη που χαρακτήριζε γενιές και γενιές χωριατών. Συνωμοτούν ο ένας εναντίον του άλλου- αργόσυρτες χωριάτικες συνωμοσίες, που θέλουν δεκαετίες ολόκληρες για να ωριμάσουν. Οι νέοι Αφρικανοί, κοιλαράδες, χοντροσάγονοι άντρες θρονιασμένοι στις πολυθρόνες των γραφείων τους. Οι Σετσουάγιο, οι Ντινγκάνε, με το λευκό δέρμα. Συνθλίβουν τα πάντα- η εξουσία τους βρίσκεται στο βάρος τους. Πελώρια αρχίδια σαν των ταύρων συνθλίβουν τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους, αφαιρώντας από μέσα τους κάθε σπίθα. Στις καρδιές τους δεν απέμεινε πια ούτε μια σπίθα φωτιάς. Καρδιές νωθρές, βαριές σαν λουκάνικο με το αίμα του.
    Και το μήνυμά τους ηλίθια απαράλλαχτο, βλακωδώς ίδιο στους αιώνες των αιώνων. Ο άθλος τους, έπειτα από χρόνια ετυμολογικών στοχασμών σχετικά με το λόγο, είναι ότι ανήγαγαν την ηλιθιότητα σε αρετή. Το stupefy σημαίνει να στερείσαι αισθημάτων, να ναρκώνεσαι, να νεκρώνεσαι, να παραλύεις από την έκπληξη. Stupor σημαίνει αναισθησία, απάθεια, λήθαργος του πνεύματος. Stupid σημαίνει ο ατάλαντος, ο αδιάφορος, ο απογυμνωμένος από σκέψεις ή αισθήματα. Από το stupere, που σημαίνει παραζαλίζομαι, μένω εμβρόντητος. Μια καθοδική το stupid, περνά στο stunned, για να καταλήξει στο astonished- αυτός που πέτρωσε. Το μήνυμα είναι ότι το μήνυμα δεν αλλάζει ποτέ. Ενα μήνυμα που κάνει τον κόσμο να πετρώνει.
   Κοιτάμε όπως τα πουλιά κοιτάζουν τα φίδια, γητεμένοι από αυτό που θα μας καταβροχθίσει. Γοητεία- ο φόρος που πληρώνουμε στο θάνατό μας. Μεταξύ οκτώ και εννέα μαζευόμαστε, κι εκείνοι μας επιδεικνύουν τις αφεντιές τους. Μια τελετουργία, όπως οι πορείες των κουκουλοφόρων επισκόπων την εποχή του πολέμου του Φράνκο. Μια θανατοφάνεια- μας επιδεικνύουν το θάνατό μας. <<Viva la muerte!>> η κραυγή τους, η απειλή τους. Θάνατος στους νέους,. Θάνατος στη ζωή. Κάπροι που καταβροχθίζουν τους απογόνους τους. Ο Πόλεμος των Κάπρων..


Απόσπασμα από <<Τα χρόνια του σιδήρου>> του ΤΖ. Μ. ΚΟΥΤΣΙ.- Νόμπελ Λογοτεχνίας 2003.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα της Ελλάδας του 2012 δεν θα μπορούσε παρά να είναι συμπτωματική.