Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Καλησπέρα ψυχή μου. Ξέρω..θα χρειαστεί τόλμη για να μιλήσω τη γλώσσα της καρδιάς.Ομως σ΄αυτή τη δύσκολη, πραγματικά μελανιασμένη εποχή, αυτό που ορίζω μέσα μου ως απολύτως αναγκαία προυπόθεση  ζωής είναι το βίωμα της ελευθερίας και της απαξίωσης του φόβου. Σήμερα θα ζήσω. Αν ζήσω σήμερα και τα μάτια δουν, αν ζήσω σήμερα και τα αυτιά ακούσουν, αν ζήσω σήμερα και οι στιγμές αξιωθούν, τότε το αύριο θα κατοικηθεί. Εξόριστη από το είναι μου είμαι νεκρή.
Τότε και μόνο τότε είμαι νεκρή.
Το καλοκαίρι φέτος ανελέητα πολιορκεί την παγωνιά της συλλογικής μας θλίψης.
Κάτι παιδιά φτιάχνουν πύργους στην άμμο και μετά ζητούν μαζί τους να φωτογραφηθούν. Κάθε φορά που ξεχνιέμαι, η ψυχή μου σου λέω ανασαίνει. Με τα παιδιά κλαίω. Μου θυμίζουν γιατί γεννήθηκα, γιατί γεννιέται κάθε άνθρωπος. Με πιάνει τότε το πείσμα. Οχι απλώς να αντέξω..Οχι να αντέξω απλώς, αλλά να πάω πιο πέρα, να πετάξω.
Με ρωτάς πως τολμάω και σου φωνάζω,  πως δεν υπάρχει παρά μόνο αυτή η επιλογή. Μονάχα αυτή. Ολα τα άλλα είναι τεράστια ψέματα.
Μια πτήση είναι πάντα προτιμότερη από ένα σούρσιμο γιατί μέσα από αυτήν μαθαίνεις, ψηλώνεις, ωριμάζεις, ορίζεσαι.
Ακόμα κι αν πέσεις..Ακόμα και τότε, ίσως κυρίως τότε.
Ιούλιος 2012. Θα΄ρθει μια στιγμή που όλα τούτα θα είναι μια ανάμνηση.Καλή.. κακή..
Ιούλιος 2012. Δεν θα ξανάρθει ποτέ.